کتاب چاپی راشومون

«اعترافات تاجومارو

آن مرد را من به قتل رساندم ولی زن را نکشتم. به کجا رفته است؟ نمی‌دانم. آه یک دقیقه صبر کنید. شکنجه نمی‌تواند مرا به اعتراف چیزی که نمی‌دانم وادار کند. حالا که کار به اینجا کشیده است چیزی را از شما پنهان نمی دارم.

دیروز بعدازظهر این دو نفر را دیدم. درست در همان وقت بادی وزید و حجاب زن را به کنار زد و من صورتش را به نگاهی دیدم. در همان لحظه نیز چهره‌اش از نظرم پنهان شد. شاید به‌همین سبب چون بت «ساتاوا» در نظرم جلوه کرد. تصمیم گرفتم او را به چنگ آورم حتی اگر با کشتن مردش باشد، چرا؟ برای من آدم‌کشی آن اهمیتی را که شما بدان می‌دهید ندارد. وقتی که زن به چنگ افتاد، مردش در هر صورت باید کشته شود. برای قتل او از شمشیری که به کمر داشتم استفاده کردم. آیا تنها من هستم که آدم می‌کشم؟ شما هم مردم را با پول و قدرت‌تان می‌کشید. حتی گاهی آنان را به‌عنوان اینکه به خیر و صلاح‌تان است می‌کشید. درست است که خونی از آنها نمی‌ریزد و اگرچه سالم به نظر می‌آیند، ولی در هر حال آنها را کشته‌اید. مشکل بتوان گفت کدام یک از ما گناهکارتریم.

(تبسم استهزاآمیزی بر لبش راه یافت)

ولی اگر می‌شد که زنی را بدون قتل مردش به دست آورد خیلی خوب بود. باری تصمیم گرفتم تا آن زن را به چنگ آوردم. سخت کوشیدم تا مردش را نکشم، اما عملی کردن آن منظور در جاده یاماشیتا مشکل بود ولی بالاخره آنان را تطمیع کردم و با خود به کوهستان بردم.»

ریونوسوکه آکوتاگاوا نیز ریونوسکه آکتاگاوا (به ژاپنی: 芥川 龍之介) (زاده ۱ مارس 1892 - درگذشته 24ژوئیه 1927) یک نویسنده داستان کوتاه ژاپنی بود که در دوره تایشو ژاپن فعالیت می‌نمود. از او به عنوان پدر داستان کوتاه ژاپن نام برده می‌شود؛ و در سن سی‌وپنج سالگی با مصرف بیش از حد باربیتال (با نام تجاری ورونال) خودکشی کرد.^[۱] در ژاپن همه ساله جایزه‌ای ادبی به نام جایزه آکوتاگاوا اهدا می‌شود که برگفته از نام اوست.

همچنین شخصیتی با این اسم ، در "انیمه سگ های ولگرد بانگو" وجود دارد که از ریونوسوکه آکوتاگاوا، الهام گیری شده است.