کتاب چاپی عشق والا

این گفته قدیمی می‌گوید، ما نمی‌توانیم دیگران را دوست بداریم؛ اگر ابتدا خودمان را دوست نداشته باشیم. این امر حقیقت دارد. حتی اگر عشق در کل این کتاب به‌عنوان «حس مثبت در میان افراد» تعریف شود، این حس مثبت مشترک بین آگاهی‌دهنده و مورد آگاهی (بین من و خودم) اساس و پایه اشکال دیگر عشق به‌شمار می‌رود. ما به پذیرش کامل خودمان به‌عنوان شرکایی ارزشمند برای به اشتراک گذاشتن احساس مثبت نیاز داریم، قبل از آنکه به صورت آزادانه از ثمرات متعدد بازتاب حس مثبت که می‌توانیم با دیگران به صورت مشترک داشته باشیم، لذت ببریم.

مانند همه اشکال دیگر بازتاب حس مثبت، عشق نسبت به خود، هم به احساس امنیت و هم به ارتباط نیازمند است؛ اما بسیاری اوقات هر یک از این دو مانع ممکن است بر سر راه عشق قرار بگیرند. برای برخی افراد هردو مانع با هم ادغام می‌شوند و غیرقابل‌حل به‌نظر می‌رسند. اولین مانع خودکوچک‌بینی یا بی‌ارزش شمردن خود برای مخاطب عشق یا مورد پذیرش قرار نگرفتن است. در یک سطح ضمنی و غیرکلامی، ممکن است شما ویژگی‌های خوب‌تان را ناچیز بشمارید و در بین نقص‌هایتان گرفتار شوید. ممکن است احساس کنید پیش از اینکه کاملاً خودتان را دوست بدارید و بپذیرید نیاز است پر این خلأ را در شخصیت‌تان پر کنید. ممکن است تصور کنید، «اگر من بودم». شما می‌توانید جاهای خالی را با هر یک از حدس‌های معمول‌تان پر کنید، ایده‌آل‌هایی که بر اساس آنها خودتان را قضاوت می‌کنید... لاغرتر، مهربان‌تر، ثروتمندتر و بعد می‌توانید انتظار بکشید. شما می‌توانید عشق را از خود پس بزنید تا زمانی‌که این پیش‌شرط‌های به زبان نیامده را رعایت کرده باشید ولی انتظار هرگز به پایان نمی‌رسد و خودعشق‌ورزی هرگز جریان نمی‌یابد.

باربارا لی فردریکسون (متولد 15 ژوئن 1964) استاد آمریکایی بخش روانشناسی در دانشگاه کارولینای شمالی در چاپل هیل است. وی همچنین محقق اصلی آزمایشگاه هیجانات و احساسات مثبت و روانشناسی فیزیولوژی در دانشگاه کارولینای شمالی است.